Afgelopen 11 oktober was het dus zover, de Bart Brentjens Challenge 2009. Eric, Bart E, en Pieter de 55 km. Bart H, Hank en ik aan de start van de 100km. Het was droog aan de start, maar het parcours was verschrikkelijk nat.
Mijn plan was om snel van start te gaan. Dat is ook gelukt. Er komen in het begin altijd mannen voorbij zonder haren op hun benen. Daar ben ik in het wiel gekropen en de eerste 10 km ging lekker snel voorbij.
De eerste modder kwam voorbij en mijn fiets begint een beetje raar te doen. Hij trapt door, alsof de ketting of de tandwielen versleten zijn. Vreemd dacht ik; een beetje bijstellen, maar het probleem hield aan. Dan maar even stoppen en controleren. Ik kon niets vreemds ontdekken dus maar weer verder in de hoop dat het wel over zou gaan.
De eerste echte helling schakel ik terug, zet wat meer kracht en …. KRAK ketting doormidden. Balen, maar hoeft niet echt een probleem te zijn. Kettingponsje pakken, schakeltje verwijderen en doorfietsen dacht ik toen nog. Wat bleek nu, de kettingpons als onderdeel van een toolkit, is toch niet zo bruikbaar als het lijkt. Erg klein en lastig om kracht te zetten. Na 10 minuten lukt het dan, maar ik draai tever door, zodat het pinnetje eruit valt. Volgende schakeltje; het lukt nu. Ketting terugzetten en door maar weer.
Bij de eerste trap, ketting weer kapot. Op het punt waar ik zojuiste de ketting aan elkaar had gezet. Volgende poging. Ondertussen gaat het toch niet meer zo gemakkelijk… moet veel kracht zetten en het lukt me pas na weer 20 minuten. Blijkt dat de voorderailleur scheef is getrokken; die moet ik dus ook nog bijstellen. Ketting zit erop, maar ik durf er geen kracht meer op te zetten en de voorderailleur functioneert niet meer.
Het is afgelopen dit jaar…. na maanden training, moet ik weer opgeven door materiaalpech. Het vervelende is dat ik twee weken geleden mijn achterderailleur, mijn kransjes achter en de ketting heb vervangen. Twee weekenden zonder problemen gefietst, dus het materiaal leek helemaal in orde. Niet dus.
Op de fiets terug naar Eijsden, chip ingeleverd, borg ontvangen en ook een medaille ! Ik wil naar huis…. ga niet op de rest wachten. Ga na station en wacht op de bus (naar Maatricht alleen busverbinding). Zwaai naar de chauffeur, hij kijkt me aan, kijkt naar de modder op mijn kleren en fiest en rijdt door zonder te stoppen…
Over een half uur vetrekt de trein naar Utrecht vanuit Maastricht. Pinpas ophalen uit de auto en zo snel mogelijk naar Maastricht fietsen. Kaartje kopen, fietskaartje kopen en net op tijd de trein gehaald. Controle. Vraagt de conducteur, heeft u een hond bij zich? Ik zit daar, vol met modder op mijn kleren, helm op en een hele vieze fiets. Pardon? Een hond? U maakt een grapje denk ik. Maar, nee, ik heb me vergist (klote interface) en een kaartje voor een hond gekocht ipv een fiets. Gelukkig krijg ik geen boete en de mogelijkheid om in EIndhoven een kaartje voor de fiets te kopen. Ik reis zelden met een trein, dat blijkt maar weer. Valt de trein ook nog stil en lopen we uiteindelijk nog een 45 minuten vertraging op.
Uiteindelijk arriveer ik dan toch in Maarn om 16:00u en wordt ik warm ontvangen door mijn familie.
Mijn kinderen zijn apetrots dat ik toch een medaille heb gekregen..
Laat ik deze dag maar snel vergeten…
jacohaans
Jaco's Whereabouts 